Thomas poleca :)

Klimat się ociepla. Odczuwa się to niewątpliwie. Warto zatem zastanowić się nad montażem klimatyzatora, zapewniającego błogie, chłodne powietrze. Nie jest to jednak jedyna funkcja tego urządzenia.

Wybieramy klimatyzator - rodzaje
Klimatyzatory przenośne
Jest to rozwiązanie najprostsze. Aby zainstalować takie urządzenie, nie trzeba kuć ścian i prowadzić przewodów. Wymóg jest tylko jeden – bliskość okna. Przez lekko uchylone okno, elastyczną rurą, odprowadzane jest na zewnątrz ciepłe powietrze z pomieszczenia. Wadą tych urządzeń jest stosunkowo niska wydajność (zwłaszcza z powodu uchylonego okna), ponadto są dosyć hałaśliwe. Trzeba też pamiętać, że tego typu klimatyzator to dodatkowy sprzęt
w pomieszczeniu, zajmujący miejsce. Nie wolno na nim stawiać żadnych przedmiotów, ani zakrywać kratek wentylacyjnych – zaburza to jego pracę i może doprowadzić do przegrzania. Polecane są na ogół do małych mieszkań.

Klimatyzatory typu split
Składają się z jednostki wewnętrznej oraz zewnętrznej. Jednostka wewnętrzna wyposażona jest w parownik, wentylator nadmuchowy oraz układ sterujący. Występują w różnych wersjach, w zależności od sposobu montażu. Najpopularniejsze są urządzenia ścienne. Wyglądają efektownie, a producenci prześcigają się wręcz w projektowaniu ich w nowych, ciekawszych formach. Śmiało więc można je eksponować na ścianach, instalując np. nad łóżkiem w sypialni czy nad kanapą w salonie. Na ogół spotyka się je w kolorze białym, ale mogą być też wykończone przyciemnianym lustrem lub chromem. Dostępne są również w kolorach metalicznych np. szarym czy niebieskim, a także w wykończeniu drewnopodobnym. Te ostatnie prezentują się na ścianie niczym futurystyczne obrazy.
Do wysokich pomieszczeń polecane są klimatyzatory podsufitowe, które instaluje się bezpośrednio do konstrukcji stropu. Urządzeniami uniwersalnymi są natomiast klimatyzatory przypodłogowe (wyglądają podobnie jak grzejnik). Inną wersją są klimatyzatory kasetonowe, stosowane w pomieszczeniach z sufitami podwieszanymi, w których są montowane.  
Jednostkę zewnętrzną stanowi centralny agregat z pompą, skraplaczem i wentylatorem. Ustawia się ją na balkonie, montuje na elewacji, dachu lub kominie (w przypadku domów jednorodzinnych). Obie jednostki (wewnętrzną i zewnętrzną) łączy się ze sobą za pomocą dwóch, przeważnie miedzianych, izolowanych rurek. Dobrze, jeśli jednostki mogą być rozmieszczone blisko siebie – unika się w ten sposób skomplikowanych prac montażowych.

Obie jednostki (wewnętrzną i zewnętrzną) łączy się ze sobą za pomocą dwóch, przeważnie miedzianych, izolowanych rurek. Dobrze, jeśli jednostki mogą być rozmieszczone blisko siebie – unika się w ten sposób skomplikowanych prac montażowych.

Multisplit
To  rozwiązanie systemowe, umożliwiające stworzenie rozbudowanego zespołu klimatyzującego kilka pomieszczeń jednocześnie. Jedna jednostka zewnętrzna podłączona jest do kilku jednostek wewnętrznych. Na rozbudowany system warto się zdecydować już na etapie projektowania lub budowy domu. W tym przypadku, oprócz urządzeń ściennych, podsufitowych, przypodłogowych, stosuje się klimatyzatory kanałowe. Powietrze do pomieszczeń rozprowadzane specjalnymi kanałami, zakończonymi anemostatami na ścianie, w podłodze lub suficie.

Wybieramy funkcje i moc
Przed zakupem klimatyzatora warto zastanowić się, czy urządzenie ma tylko chłodzić powietrze, czy także je ogrzewać. Na rynku dostępne są bowiem klimatyzatory wyposażone w pompę ciepła, które przy niższych temperaturach (np. w okresach przejściowych) ogrzewają mieszkanie lub stanowią uzupełnienie innego źródła ciepła.

link

Podczas drugiego spotkania kulinarnego będzie można obejrzeć prezentację o diecie wegańskiej i zadać pytania współpracującej z nami dietetyczce, Pani Monice Areczuk, która będzie naszym gościem specjalnym. Specjalizuje się ona w układaniu wegańskiej diety dla osób na każdym etapie życia i prowadzi poradnictwo dietetyczne w Krakowie.



Z CZYM TO SIĘ JE, czyli zasady:

1. Kuchnia Społeczna ma charakter otwarty, w spotkaniu mogą wziąć udział wszyscy bez różnicy na swoje poglądy, rodzaj diety, wyznanie, orientację seksualną, przynależność etniczną itd.

2. Uczestnicy przynoszą przygotowane potrawy, którymi dzielą się z innymi lub jeśli nie mają czasu na gotowanie, płacą 10 zł i mogą kosztować wszystkich przyniesionych potraw. Gotujący mogą uczestniczyć w spotkaniach bezpłatnie.

3. Wszystkie przynoszone potrawy są WEGAŃSKIE , czyli nie zawierają mięsa (w tym ryb oczywiście), ani żadnych produktów pochodzenia zwierzęcego (mleka, jego przetworów, serów, jaj, niektórych margaryn zawierających tłuszcze zwierzęce, miodu, żelatyny, lecytyny, laktozy itp.)
Nie masz pomysłu co ugotować? Polecamy portal z największym zbiorem wegańskich przepisów: www.puszka.pl

4. Wszystkie potrawy wykładane są na jeden stół i każdy może spróbować wszystkiego (z umiarem jednak! Niech będzie to degustacja, nie wyżerka!)

5. Uczestnicy, w trosce o środowisko, przynoszą ze sobą swoje talerze i sztućce. Im mniej plastiku, tym lepiej dla nas wszystkich.

6. Uwaga! O jakości, ilości jedzenia i atmosferze decydują sami uczestnicy! Polecamy jednak zabrać ze sobą dobry humor (nim też będziemy się dzielić!)

link

Sportowych zegarków do biegania jest mnóstwo, ale nie wszystkie oferują obsługę modułu GPS, czyli lokalizacja, a ta bardzo dobrze wyrysowuje trasę, co lubimy oglądać potem na mobilnych urządzeniach lub komputerze. Oczywiście chwaląc się wynikami wśród znajomych, zwłaszcza biegaczy. Co prawda można zastosować do tego smartfon, ale staramy się odciążać „bagaż” i nie zabierać ze sobą telefonu. Sportowe trackery z GPS to bardziej szczegółowe dane, zintegrowane z resztą odczytów, ale nieco gorsza praca na baterii. Także w tym segmencie jest spore zróżnicowanie. Są modele z czytnikami pracy serca, są warianty tańsze i droższe, są też wszystkomające kombajny, które można wykorzystać szerzej niż tylko do biegania. Nie przedstawię w zestawieniu najlepszego, pokażę jednak wybór. Zestawienie pozwoli dobrać model pod własne preferencje.

Polar M400

Zacznę od tzw. segmentu entry-level, czyli modelu, który pozwoli nam najtaniej wejść w świat zalet trackerów z GPS. Wybrałem tutaj naręczny Polar w modelu M400. Producent ma sporo naręcznych modeli i kilka z nich z lokalizacją satelitarną. M400 to jeden z przystępniejszych cenowo. Śledzi tempo, dystans i wzniesienia właśnie przy wsparciu modułu GPS. To oczywiście nie wszystko, bo to narzędzie do analizy biegu, więc można w nim sprawdzić kilka dodatkowych elementów. Dostępny jest Running Index, strefy tętna, testy wydolności, inteligentny licznik kalorii, timer interwałów. Możemy dobierać funkcje pod indywidualny trening, a naręczny ekranik będzie pokazywał dane (wraz z przewidywaniami jego zakończenia w czasie w odniesieniu to aktualnego tempa).

Tracker ma monitorować nasz ruch 24 godziny na dobę, siedem dni w tygodniu. Opcje GPS pozwalają nawet na przeliczanie drogi do punktu startu, czyli tego, w którym GPS połączył się przy rozpoczęciu sesji treningowej. Z kolei opcje analizy wzniesień to możliwość sprawdzenia się w terenie górzystym. Suma wzniesień i spadków terenu przeliczy nam dystans w metrach, który pokonujemy pod górkę lub z górki. To przy analizie możliwości organizmu zaprezentuje dokładniejsze dane.

TomTom Runner

Drugi w kolejce jest TomTom Runner, który doczekał się też droższego następcy (też pojawi się w zestawieniu). TomTom to firma zajmująca się nawigacjami, więc warto zacząć od samego namierzania. Producent zajmuje się sprzętem GPS, więc sportowy tracker jest naturalnym rozszerzeniem oferty dla klientów. Naręczne modele TomToma wykorzystują usługi QuickGPSFix, czyli szybszego ustalania lokalizacji. Pozwoli na szybsze rozpoczęcie treningu, a nie oczekiwanie na znalezienie zasięgu. To przyjazny dodatek.

Holenderska firma zaprojektowała sportowe urządzenia, które służy głównie biegaczom. Dopiero bardziej rozbudowana wersja TomTom Runner Multi-Sport ma szerszy zasięg. Do zestawienia wybrałem Runnera bo w tym artykule skupiam się na funkcjach biegowych. Ekranik TomToma pokazuje najważniejsze dane: tempo, dystans, prędkość poruszania się. Sparowanie z gadżetami do analizy pracy serca da jeszcze szersze analizy organizmu. Jeśli decydujecie się na kompletniejszy monitoring, to od razu lepiej zainwestować w wersję TomTom Runner Cardio (z wbudowanym czytnikiem pracy serca). Udało mi się zorientować, że użytkownicy narzekają nieco na pasek, który zsuwa nieco ekran z widoku. Podobno zbyt często trzeba też sprawdzać dokładność GPS przez odpowiednie synchronizacje. Te wady nie mają jednak wpływu na początkujących biegaczy i dla nich kierowany jest Runner. Jeden przycisk ułatwia sterowanie, a przełączać możemy się pomiędzy różnymi funkcjami: wydolnościowymi, treningu interwałowego i kilku innych.

link

PRZEPISY WJAZDOWE. Obywatele polscy korzystają z prawa do swobodnego przepływu osób w ramach Unii Europejskiej/ Europejskiego Obszaru Gospodarczego. Dokumentem podróży uprawniającym do bezwizowego wjazdu i pobytu (niezależnie od jego celu) na terytorium Królestwa Szwecji do 90 dni jest paszport bądź dowód osobisty (starego i nowego wzoru). Przed wyjazdem należy się upewnić, czy dokument jest w wystarczająco dobrym stanie technicznym i pozwala na stwierdzenie tożsamości (szczególną uwagę w przypadku starszych, książeczkowych dowodów osobistych należy zwrócić na aktualność zdjęcia). Ograniczenia swobodnego przemieszczania się i pobytu mogą mieć miejsce jedynie z uwagi na zasady polityki bezpieczeństwa i zdrowia publicznego. Dodatkowe informacje w wersji elektronicznej dostępne są na stronie internetowej MSZ: www.msz.gov.pl  w dziale Informacje konsularne – „Informacje dla obywateli polskich wyjeżdżających do innych krajów UE/EOG”.

Z dniem 30 kwietnia 2006 r. (zgodnie z Dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2004/38/WE z 29 kwietnia 2004 r.) w przypadku pobytu nie przekraczającego trzech miesięcy obywatele UE uzyskują prawo pobytu w innym państwie członkowskim bez żadnych dodatkowych warunków i formalności poza koniecznością posiadania ważnego dowodu tożsamości lub paszportu. Prawo swobodnego przemieszczania się i pobytu uzyska też członek rodziny obywatela UE nie mający unijnego obywatelstwa, niezależnie od jego przynależności państwowej.
Pobyt powyżej 90 dni. Prawo pobytu na okres przekraczający trzy miesiące uzyskują obywatele UE:
• zatrudnieni lub prowadzący działalność gospodarczą w goszczącym państwie członkowskim;
• mający wystarczające środki utrzymania dla siebie i członków swojej rodziny, aby nie stanowić podczas swego pobytu obciążenia dla systemu pomocy społecznej goszczącego państwa członkowskiego, oraz mający pełne ubezpieczenie zdrowotne;
• przybyli do goszczącego państwa członkowskiego w celu podjęcia nauki, w tym szkolenia zawodowego, oraz mający pełne ubezpieczenie zdrowotne i środki finansowe na swoje utrzymanie.

W przypadku takiego pobytu po 30 kwietnia 2006 r. państwa członkowskie mogą wymagać od obywateli UE jedynie zarejestrowania się w urzędzie właściwym dla miejsca pobytu i uzyskania dowodu zarejestrowania się.
Osoby, które zamierzają przebywać w Szwecji dłużej lub też osiedlić się tu, powinny złożyć wniosek i uzyskać prawo pobytu (uppehållstillstånd). W tym celu należy skontaktować się z najbliższym oddziałem szwedzkiego Urzędu Migracyjnego. Do złożenia wniosku, jak i do załatwienia innych spraw związanych z pobytem (bank, ubezpieczenie) wymagany jest paszport. Za złożenie wniosku i wydanie zgody na pobyt nie są pobierane żadne opłaty. Decyzje podejmowane są w ciągu 6 miesięcy od daty złożenia wniosku. W przypadku negatywnej decyzji urzędu migracyjnego należy opuścić Szwecję. Przysługuje wówczas odwołanie do Komisji ds. Cudzoziemców w terminie trzech tygodni od daty otrzymania informacji o odrzuceniu wniosku. Po uzyskaniu pozwolenia na pobyt w Szwecji na okres minimum 1 roku otrzymuje się szwedzki numer ewidencyjny, potocznie nazywany numerem osobowym (personnummer), co jest podstawowym warunkiem stabilnego funkcjonowania w tym kraju. Bez niego praktycznie nie można np. założyć konta w banku, wynająć mieszkania, podłączyć telefonu. Do czasu uzyskania numeru osobowego mająca prawo pobytu rodzina pracownika nie może korzystać z objętego ubezpieczeniem leczenia planowego (sam pracownik może być objęty opieką medyczną na podstawie numeru prowizorycznego – samordningsnummer); żona i dzieci pracownika mogą w tym przypadku korzystać tylko z leczenia, do którego uprawnia ich Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego (EKUZ) lub inny, odpowiedni dokument kategorii E100.

Praca. Od 1 maja 2004 r. obywatele polscy mogą swobodnie poszukiwać w Szwecji zatrudnienia, podjąć pracę i uzyskać prawo pobytu. Polak pracujący w Szwecji powinien być traktowany na równi z obywatelem szwedzkim – ma takie same prawa i obowiązki pod względem warunków zatrudnienia, pracy, wynagrodzenia, stosunku pracy czy szkolenia zawodowego. Dotyczy to w tym samym stopniu pracownika, który podejmuje zatrudnienie, jak i członków jego rodziny. Współmałżonek i dzieci mają również prawo do pobytu i podjęcia pracy. Aby znaleźć pracę, nie trzeba rejestrować się w urzędzie zatrudnienia. Jednakże rejestracja jest niezbędna, aby uzyskać świadczenia dla bezrobotnych lub zapisać się na kurs; świadczenia te przysługują jedynie w przypadku wcześniejszego zatrudnienia na terenie Szwecji.

Placówki Urzędu Pośrednictwa Pracy służą pomocą zarówno osobom poszukującym pracy, jak i oferującym pracę. W przypadku utraty pracy można zarejestrować się w lokalnym urzędzie zatrudnienia. Po spełnieniu określonych warunków można ubiegać się o przyznanie zasiłku dla bezrobotnych. Szczegółowe informacje znajdują się w lokalnym urzędzie zatrudnienia. Osoby zamierzające podjąć pracę za granicą powinny zweryfikować rzetelność oferty zatrudnienia. Odradza się zawieranie umów z nie sprawdzonymi firmami lub indywidualnymi pośrednikami (zarówno polskimi, jak i szwedzkimi), oferującymi wyjazdy do pracy sezonowej przy zbiorach runa leśnego lub pomoc w uzyskaniu innej pracy. Uwaga: wykazy jednostek, które mają wpis do rejestru agencji zatrudnienia, umieszczone są na stronie internetowej Ministerstwa Gospodarki i Pracy: praca.gov.pl  (w dziale ,,Pośrednictwo pracy”). Informację, czy dana jednostka ma wpis do rejestru agencji zatrudnienia, można też uzyskać w powiatowym lub wojewódzkim urzędzie pracy. Konsulaty na terenie Królestwa Szwecji nie zajmują się pośrednictwem w poszukiwaniu pracy ani nie udzielają pomocy przy poszukiwaniu miejsca zamieszkania w Szwecji.

PRZEPISY CELNE. Osoby wjeżdżające bezpośrednio z obszaru UE nie płacą cła za przewożone rzeczy przeznaczone do użytku osobistego i nie są poddawane żadnym formalnościom granicznym. Ograniczenia i specjalne wymogi dotyczą wwozu: zwierząt, alkoholu, tytoniu, broni i amunicji, niebezpiecznych narzędzi, strzykawek podskórnych wraz z igłami. Niedozwolony jest wwóz narkotyków, środków dopingujących, pornografii. Restrykcje wywozowe obejmują m.in. materiały palne, produkty o znaczeniu strategicznym oraz przedmioty o szczególnej wartości dla kultury. Nie ma ograniczeń co do wwozu z terenu UE do Szwecji środków finansowych. Transakcje powyżej 100 000 SEK są rejestrowane ze względów statystycznych. Bezcłowy przywóz alkoholu z innego kraju UE do Szwecji możliwy jest pod warunkiem, że wwiezie go osobiście osoba w wieku minimum 20 lat i będzie on przeznaczony jedynie na własne potrzeby.

Obowiązują następujące limity: 10 l mocnego alkoholu, 20 l produktów o średniej zawartości alkoholu, 90 l wina, 110 l piwa. Papierosy mogą być wwiezione przez osobę pełnoletnią w ilości do 200 sztuk. Szczegółowe informacje dotyczące importu i eksportu towarów dostępne są na stronie internetowej szwedzkiego Urzędu Ceł. Przy zakupach w Szwecji obowiązuje podatek VAT (w Szwecji nazywany MOMS) i akcyza na wybrane towary, takie jak alkohol i papierosy. Prawie wszystkie towary objęte są podstawową stawką VAT w wysokości 25 proc. ceny. Przywóz zwierząt domowych. Właściciel psa lub kota może wwieźć zwierzę do Szwecji pod warunkiem właściwego oznakowania go tatuażem lub mikrochipem oraz przedstawienia aktualnego paszportu dla zwierzęcia z udokumentowaniem odpowiednich szczepień i badań (szczepienie przeciw wściekliźnie wraz z testami na antyciała, odrobaczenie). Przywóz broni. Przywóz broni do Szwecji z terenu Polski w celach łowieckich i sportowych następuje na podstawie Europejskiej Karty Broni Palnej oraz udokumentowania przyczyny podróży.
PRZEPISY PRAWNE. Obywatele polscy mogą w zasadzie bez przeszkód nabywać nieruchomości w Szwecji. Nie ma wymogu uzyskiwania specjalnych pozwoleń, z wyjątkiem nabycia nieruchomości o charakterze rolniczym oraz w celu wynajmu. Właściwymi urzędami w sprawach badania, czy występują przeszkody co do zakupu nieruchomości przez cudzoziemców, są organy administracji lokalnej szczebla wojewódzkiego. Ponadto w przypadku zakupu lokalu spółdzielczego zaleca się uprzedni kontakt z zarządem wspólnoty. Umowę należy zarejestrować w urzędzie skarbowym i wnieść opłatę od umowy cywilnoprawnej (1,5 proc. wartości nieruchomości). Obowiązuje powszechny roczny podatek od nieruchomości (dotyczy domów wolno stojących, posiadłości i gruntów); właściciel obowiązany jest do składania corocznej deklaracji podatkowej i opłacania podatku katastralnego. Zaleca się zawieranie kontraktu na zakup nieruchomości za pośrednictwem szwedzkich koncesjonowanych agentów ds. nieruchomości lub doradców bankowych. Adresy agentów można uzyskać w szwedzkim Stowarzyszeniu Agentów Nieruchomości. Zakup nieruchomości w Szwecji nie uprawnia automatycznie właściciela do uzyskania prawa pobytu.

MELDUNEK. W Szwecji nie ma obowiązku meldunkowego.

UBEZPIECZENIE. Ze względu na wysokie koszty usług medycznych w Szwecji zaleca się wykupienie indywidualnej polisy ubezpieczeniowej od kosztów leczenia, od następstw nieszczęśliwych wypadków oraz na powrót chorego do kraju. Przy podróżach samochodem wskazane jest dodatkowe ubezpieczenie komunikacyjne (oprócz obowiązkowego OC również Assistance i AC).

SZCZEPIENIA, SŁUŻBA ZDROWIA. Osoby opłacające w Polsce składki na NFZ w nagłych przypadkach mają prawo do skorzystania w Szwecji z opieki medycznej w ramach ubezpieczenia. W tym celu należy okazać bezpośrednio w placówce medycznej dokument potwierdzający fakt ubezpieczenia – Europejską Kartę Ubezpieczenia Zdrowotnego (EKUZ).
Uwaga: Od 1 stycznia 2006 r. Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego (EKUZ) zastąpiła dotychczasowy druk E111 umożliwiający obywatelom Unii korzystanie z opieki medycznej w innych krajach członkowskich. Aby ją otrzymać, wystarczy zgłosić się do najbliższego oddziału Narodowego Funduszu Zdrowia. EKUZ uprawnia tylko do korzystania z podstawowych usług medycznych, dlatego wyjeżdżającym za granicę zaleca się wykupienie dodatkowych ubezpieczeń prywatnych, które w razie konieczności pokryją koszty leczenia w szerszym zakresie, jak również koszty opieki medycznej w prywatnych szpitalach i klinikach. Wskazane jest wykupienie indywidualnego pakietu ubezpieczeniowego, szczególnie od następstw nieszczęśliwych wypadków i kosztów leczenia (poza EKUZ). Świadczenia zapewnione przez EKUZ nie obejmują tych przypadków. Szczegółowe informacje o EKUZ zamieszczone są na stronach internetowych NFZ.

Podróżni udający się do Szwecji powinni pamiętać, że opieka medyczna dla osób ubezpieczonych nie jest bezpłatna. Odpłatność za poszczególne usługi jest określana przez szwedzkie władze lokalne. Osoby objęte ubezpieczeniem zapłacą taką samą kwotę jak obywatele Szwecji: za wizytę u specjalisty lub pomoc w nagłym wypadku (w zależności od województwa i specjalności lekarza) – od 130 do 300 SEK, za dzień pobytu w szpitalu 80–120 SEK (po przekroczeniu kwoty 900 SEK w czasie do 12 miesięcy – bezpłatnie). Leczenie dzieci osób ubezpieczonych (do lat 20) jest bezpłatne. Za leki obowiązuje odpłatność, nie więcej niż 1800 SEK w ciągu 12 miesięcy. Obywatele polscy mający prawo pobytu w Szwecji są również uprawnieni do korzystania z powszechnego systemu zdrowotnego w Szwecji na takich samych warunkach jak obywatele szwedzcy, po uprzednim uzyskaniu pełnego numeru ewidencyjnego – personnummer (lub numeru tymczasowego – samordningsnummer, jeżeli jego posiadaczem jest osoba świadcząca pracę). Składki na ubezpieczenie są pobierane w ramach standardowego systemu podatkowego. System ten zapewnia podstawową opiekę medyczną i leczenie szpitalne według zryczałtowanych stawek.

link

– Umiejętność pływania wpław nie jest potrzebna do pływania kajakiem i odkrywania świata z wody. Z tej perspektywy jest fascynujący, choć nierzadko szokuje. Bo widać, co ludzie chcą ukryć. Tyły gospodarstw, wstydliwe zakamarki, niestety także śmieci i brud. 

– I chce pani zachęcać do pływania z takimi widokami?

– Kajakarstwo to jeden z najbardziej ekologicznych sportów – śmieje się pani Kinga – sprzątamy i dbamy o to, by miejsca, w których pływamy, były czyste. Bierzemy za nie odpowiedzialność. Swoje śmieci zabieramy ze sobą, a coraz częściej zbieramy też cudze. Najczęściej na wiosnę kajakarze czyszczą rzeki. Śmieci, zebrane zaledwie z kilku kilometrów rzeki, muszą wywozić ciężarówki! Dużo do nadrobienia mają władze samorządowe, które dopiero uczą się z nami współpracować. Najczęściej uciekamy w czyste okolice, tam, gdzie nie ma ludzi. Chłoniemy przyrodę. Kajakarstwo uczy wrażliwości i obcowania z wodą, przyrodą.

Kilkuset najbardziej zapalonych kajakarzy widuje się regularnie na zorganizowanych spływach. Jest także spore grono tych, którzy pływają indywidualnie.

– Rozwój tego sportu utrudnia to, że wszystko u nas jest odwrócone od wody. Rzeki w miastach są brudne, bulwary zapuszczone, budynki stoją „plecami” do brzegu, a nabrzeża są tak wysokie, że nie da się zejść do rzeki. Zaczyna to się powoli zmieniać. Mam nadzieję, że kiedyś pod tym względem dogonimy Skandynawię. Tam dzieci kończą szkołę podstawową z umiejętnością pływania (wpław i na kajakach). W wielu miejscach do przyrządzania potraw można nabrać wody prosto z rzeki – tłumaczy pani Kinga. 

Poleca kajaki wszystkim, niezależnie od wieku. Trzeba tylko poznać kilka podstawowych zasad bezpieczeństwa i zawsze mieć kamizelkę asekuracyjną.

– Kamizelka powinna mieć odpowiednią wyporność, dopasowaną do masy ciała. Musi być założona i prawidłowo zapięta. Na pierwszą wyprawę wybierz się z kimś doświadczonym. Potem można już samemu, bo szybko zdobywa się niezbędne umiejętności. A jak już połkniesz bakcyla, warto się szkolić, np. z autoasekuracji i ratownictwa. To jest właśnie obcowanie z wodą. Kajakarze są świadomi, jak groźny potrafi być ten żywioł – mówi pani Kinga.

Nie wolno spływać z niebezpiecznych miejsc. Trzeba wyjść na brzeg i przenieść kajak lądem. Nie przepływaj przez jazy, czyli sztuczne spiętrzenia na rzekach. Różnica poziomów na nich wynosi od kilkudziesięciu centymetrów do kilku metrów. Gdy woda spada z progu, tworzy się niebezpieczny odwój, czyli walec wody, który nie pozwala wypłynąć ludziom i kajakom na powierzchnię. Siła wody jest zabójcza w takich miejscach. Wysokość jazu nie jest proporcjonalna do siły odwoju i niemal niemożliwa jest tego ocena. Ludzie często nie mają szans, nawet jak uskok liczy zaledwie kilkanaście centymetrów. Szum spadającej wody słychać dużo wcześniej. Powinien być dla nas sygnałem, że trzeba wyjść na brzeg i przenieść kajak. Bądźmy czujni – przestrzega pani Kinga.

www